AKG K1000 z kablem Entreq Atlantis – Konfrontacja dawnego flagowca z nowym

Odsłuch cd.

Pora na starcie nowego flagowca z wizjonerskim projektem z przed lat wielu.

Zdążyłem już napisać, że nie miały te K812 takiej otwartości i wyraźnie dzieliły muzyczny obszar na prawą i lewą komorę. To wynika z ich budowy i słabszość tę względem K1000 dzielą z każdymi innymi słuchawkami. Są jednak pośród tych innych słuchawki takie, które mimo zamknięcia wokół ucha potrafią budować sceny piękne, spójne, holograficzne. Wystarcza wspomnieć o Stax SR-Ω, Grado GS1000, Orfeuszu, Ultrasone Edition 5. Lecz choć niektóre z nich, zwłaszcza Grado i Stax, dają większe od K1000 poczucie dali, to żadne nie grają w sposób tak otwarty, tak jednoznacznie na wzór głośnikowy. To się daje uleczyć płytami binaural, lecz płyt takich prawie nie ma, tak więc to żadna terapia. Względem tamtych AKG K812 scenicznie okazały się wyraźnie odstawać, a tym samym od swego flagowego poprzednika jeszcze bardziej. Dźwięk w nich się zamyka i doskonale słychać jak rezonuje z obudową.

Wszystko jedno – rozpatrywać będziemy otwarte słuchawki czy zamknięte – czuć zawsze będzie kiedy na tym się skupić, że dźwięk ma do pokonania barierę, że coś go ogranicza. Przyzwyczajamy się do tego mimowolnie i osoby obyte ze słuchawkami już na to nie zwracają uwagi, ale kiedy porównywać do K1000, rzecz momentalnie wychodzi na jaw. I nie jest to rzecz dobra – oj, nie jest. Pod tym względem K1000 wyznaczają swoisty, sobie tylko właściwy poziom, na którym bytują samotnie. Właśnie dlatego ich realizm okazuje się najlepszy. Ale nie tylko z tego powodu. Bo także najlepiej ze wszystkich słuchawek chwytają tonację – i to też słychać od razu – a także są najbardziej transparentne i jeszcze do tego z kablem Entreqa mają fantastycznie rozciągnięte pasmo, bo do zawsze strzelistych sopranów – wyjątkowo wyśrubowanych – dołącza potężny bas. Miara zejścia i potęga basu są imponujące, co jeszcze uwypuklają naturalnie duże i bliskie na pierwszym planie źródła dźwięku. Potęguje też wyjątkowa szybkość i dynamika. Potęguje wreszcie dmuchanie i ekstensja. Na to wszystko nakłada się wyjątkowo misterna rzeźba obrysu i trójwymiarowy modelunek dźwięku, dając całościową perfekcję, której zwieńczeniem jest przemożna obecność ludzkich postaci. Pozbawione odbicia od komory rezonansowej głosy ludzkie są bardziej prawdziwe i bezpośrednie niż na jakichkolwiek słuchawkach. Pojawia się magia obecności zewnętrznej, stanowiąca tak nawiasem jedno z kluczowych zagadnień filozoficznych, na którym wszyscy łamią sobie zęby, doznaje tutaj fantastycznego spełnienia.

Uwaga, przez chwilę będę filozofował. –  Jakże ja, będąc we wszystkim sobą i tylko sobą; czując wyłącznie siebie (skoro wszystkie zmysły i myśli są moje), mogę mieć wiedzę o obecności innego  – czegoś całkowicie poza mną, niezależnego, dla którego to ja jestem innością. W tym także innych jaźni. Myśl cudza w myśli mojej jest tylko pozornie oczywistością. W naturalny sposób tak postrzegamy, ale udowodnić słuszności takiej postawy się nie da. Cały zewnętrzny świat może być złudzeniem. Snem. Tak zwana realność – istnienie świata jako formy zewnętrznej oraz domniemanie materialności – jest w gruncie rzeczy aktem wiary. Dlatego śmieszni są ci wszyscy nadęci „racjonaliści”, obnoszący się ze swoją rzekomą racjonalnością, którą traktują jako zdobycz rozumu i atrybut własnej wyższości. To nieuświadomieni głupcy. Filozoficzne prawiczki, plotące o potrzebie bycia racjonalnym i oddania głosu racjonalności, o której sami nie mają pojęcia. Kiedy zaczniecie tę problematykę roztrząsać, o ile będzie się wam chciało, jaźń wasza zacznie się bronić przed przyjęciem do wiadomości postawy krytycznej, jak nazywał Kant zrozumienie faktu idealności świata; tego, że jest bardziej myślą niż rzeczą. To normalne, tak będzie. A trzeba też zauważyć, że to co w tej chwili piszę stanowi wyraz założenia, że nie jesteście mym snem, czego wiedzieć nie mogę. Podobnie jak wy (o ile istniejecie) nie wiecie o mnie, czy wam się nie śnię. To się wydaje w pierwszym oglądzie nad wyraz głupie, ale filozofia i nauka to między innymi nam oferują, że każda rzecz okazuje się pod ich lupami badawczymi całkiem inna aniżeli powszechnie się sądzi i w efekcie to pospolite sądy okazują się głupie. Dlatego nie śmiejcie się z poetów i pozostałych przeczuwających inny wygląd świata niż zdroworozsądkowy, bo jak ostrzegał Gogol, wyjść może na to, że sami z siebie będziecie się śmiali.

O klasie przewodu Entreqa nie ma co się rozpisywać – jest po prostu wybitny.

Rzućmy za siebie okrutną filozofię, bo dusza i zęby od niej bolą, i wracajmy do naszych słuchawek. W porównaniu z K1000 AKG K812 okazały się trochę cieplejsze i ciemniejsze, co prawdopodobnie brało się bardziej z faktu używania przez K1000 końcówki mocy Crofta niźli z samych słuchawek. Poza tym używany przez K812 kabel FAW Noir Hybrid także przyciemnia brzmienie, tak więc same słuchawki są raczej podobne, ale trzeba gwoli ścisłości odnotować, że K812 tu i teraz grały ciemniej i cieplej. Ponadto trzeba zdecydowanie stanąć w ich obronie. Z tego co napisałem dotąd ktoś mógłby wysnuć wniosek, że oto do pojedynku z potężnymi K1000 stanął słabiak niegodny nawet porównywania. Zupełnie tak nie jest. K812 wypadły rewelacyjnie, tyle że w roli zwykłych słuchawek. Zwykłych formą fizyczną – mniej czy bardziej, ale zawsze zamkniętą i nie mającą takiego rozmachu ani potęgi. Jednak same dźwięki potrafią te K812 modelować naprawdę przednio i nieznacznie tylko pod tym względem ustępowały. Na przykład gdy chodzi o oklaski czy to stepowanie. Gdyby nie to odbicie wewnętrzne w komorze rezonansowej i rozbicie prawo-lewo, byłyby całkiem blisko. Po przejściu do nich z K1000 dominowało wprawdzie odczucie zamknięcia i nie takiej przejrzystości, wszakże same dźwięki jawiły się jako misterne i dopieszczone w prawie tym samym stopniu. Nie było otwartości, nie taki rozmach, nie ta przejrzystość, ale skrupulatność muzycznego obrazu i maestria generowania dźwięków na koncertowym poziomie. Także scenę potrafiły K812 konstruować ciekawą; z dalekim odejściem, wysoką w pionie, wyraźnie dającą odczuć co bliskie, co odległe. Tyle że na tle K1000 scena ta była jawnie sztuczna, wręcz rażąca sztucznością, z dominującym własnym aranżem. Drażniąca słyszalnym echem wewnętrznym i brakiem krzyżowego słyszenia kanałów. Wyłącznie to dokuczało oraz brak tej miary transparencji. On najbardziej. Lecz podobnie nienaturalne są skonfrontowane z K1000 sceny każdych innych słuchawek, choć tacy spece od scenografii jak GS1000 czy E5 potrafią bronić się magicznością i holografią, a tego u AKG K812 trochę brakuje i za to się one nie schowają.

Przy okazji zwrócę raz jeszcze uwagę na kluczową rolę tytułowego kabla. Pisząc porównanie z „Trójboju na szczycie” wyżej stawiałem scenę GS1000 od tej z K1000, bo te ostatnie jawiły się jako bardziej powszednie. Z lepszym kablem już tak rzecz nie wygląda i techniczna przewaga dawnego flagowca AKG staje się mocno widoczna. Pod względem scenicznym w sensie naturalności nic w słuchawkowym świecie nie może się z nimi równać. Poprawa sceny, doprowadzenie jej do perfekcji dzięki poprawie samego dźwięku, to zatem kolejny wkład tytułowego kabla.

Na sam koniec taka uwaga, że przeglądając własną recenzję AKG K812 miałem bardzo mieszane uczucia. Z jednej strony wiem, że napisałem prawdę i w teście tak właśnie grały. Z drugiej słuchane potem, także na okoliczność tego porównania, zagrały zupełnie inaczej. Nie tak krystalicznie i eterycznie, tylko ciemniej, gęściej, masywniej. To po części zasługa innego kabla od FAW, ale tylko po części. Dojrzewają trochę jak wino, stopniowo nabierając nasycenia i substancji. Trudno zarazem powiedzieć co lepsze. Czy bardziej żałować przejściowej eteryczności i struktury kryształu, czy cieszyć się substancjalnością i piękną formą wbitych już w konkret dźwięków. Nie umiem zdecydować.

Co się zaś tyczy wewnętrznej rywalizacji AKG, to wydaje się, że tylko „standardowa” konstrukcja K812 uniemożliwia im nawiązanie równorzędnej walki. W swojej klasie to jednak słuchawki wybitne.

Wiem natomiast, że po części także dlatego AKG K1000 są lepsze, że potrafią łączyć super przejrzystość i lotność z masywnością i konkretem. Więcej mają wiatru w sopranach i masy w partiach basowych. Zdecydowanie więcej też prawdziwości. Dlatego są najlepsze i dlatego na żadne bym ich nie zamienił. Absolutnie żadne. Takie ze zwykłym kablem – być może, takich z Atlantisem – na pewno nie. Chytra komercja podpowie, że pozyskanego drogą wymiany Orpheusa można sprzedać, kupić K1000 i kabel, a zdobyte tą drogą pieniądze w kieszeń i hajda w świat hulać. Ale przecież nie o to chodzi. Zarazem posiadając Orpheusa albo R10 także czułbym się całkowicie spełniony. Nie odczuwam jedynie potrzeby zamiany jednej perfekcji na inną.