AKG K1000 z kablem Entreq Atlantis – Konfrontacja dawnego flagowca z nowym

Odsłuch cd.

Najwrażliwszą część instalacji zabezpieczono plastikową przesłoną.

   Trzeba w tym miejscu mocno podkreślić, że to drugie, to poetyckie i artystyczne, owo piękno mieszające się ze wspaniałą naturalnością i otwartością, pochodzi przede wszystkim od recenzowanego kabla, który – poza samymi oczywiście K1000 – wnosi od siebie najwięcej. Nie zatem od wzmacniacza, jak miało to miejsce zanim te K1000 z okablowaniem Entreqa posiadłem, ani nie od źródła, choćby najlepszego, tylko od zwykłego kawałka drutu obleczonego bawełną. W sensie reprodukcji muzycznej jednak niezwykłego.

Nim te entreqowe druty stały się moją własnością, strasznie się do toru napędzającego trzeba było przykładać (co teraz też owocuje), ale choćby nie wiem jak się przykładało, zawsze pozostawała nierównowaga. Bo albo się przeciągało w stronę pełni, a wówczas blaknął realizm, albo się zostawiało w spokoju realizm, a wówczas było zbyt ostro. Żadna końcówka mocy nie chciała się idealnie spasować. Aż rozpacz brała. Człowiek czuł, że ma skarb, a nie mógł się w całej pełni do niego dobrać. Jak złodziej, co ukradł znaczone banknoty i nie może nimi płacić. Ma majątek, a nie ma pożytku. Tak źle wprawdzie nie było, lecz trzeba podkreślić, że bywają stany szczególnie irytujące, dużo bardziej od innych – a pośród nich ten polegający na ciągłym oscylowaniu wokół ideału bez weń trafienia. Pasji szewskiej można od tego dostać i doskonale pamiętam, jak kupowałem jedne po drugich najlepsze lampy do przedwzmacniacza i końcówki – i ciągle doznawałem zawodu. Już, już – już prawie – ale nie, jeszcze nie tym razem… I znowu złość brała. Aż nabyłem Entreqa Konstantina i nareszcie wszystko się ułożyło. Bo już tamten kabel całkowicie załatwił sprawę, a Arlantis daje to samo, tylko w większej ilości, jeszcze piękniej. Bardziej pogłębia i bardziej klaruje jednocześnie, przez co jego gęstość i czerń tła są bardziej świetliste, bardziej opromienione, a piękno śpiewu jeszcze bardziej zniewalające. I przede wszystkim realizm, choć on bierze się w największym stopniu z samej konstrukcji słuchawek. Ten jest ponad wszystko i na poziomie świetnych systemów głośnikowych.

Trzeba to donośnie wykrzyczeć – zdecydowanie największym atutem słuchawek AKG K1000 jest realizm. Realizm opisu dźwięku, realizm niczym niezmąconej czystości i realizm sceny. Pod tym względem są lepsze i od Sennheisera Orpheusa, i od Sony MDR-R10. Bo kiedy słuchać Orpheusa, a także każdych innych słuchawek elektrostatycznych poza KingSound (które ogólnie jakościowo są dużo słabsze), słychać jak pracuje membrana. W każdym razie ja słyszę. Oczywiście wszystko co słyszy się w słuchawkach czy głośnikach jest efektem pracy jakiejś membrany, ale nie mam na myśli tego co produkuje ona w sensie muzyki, tylko dodatkowe efekty jej pracy. Jakiś minimalny szmer własny się w słuchawkach elektrostatycznych pojawia; momentami jedynie – i to rzadkimi, a w dodatku tylko cichymi, tak więc to nie przeszkadza. Coś jednak niczym szelest kartek podczas czytania książki miewa miejsce. Coś cichuteńko łopoce, czuć jakąś dodatkową wibrację, dźwięk nie jest wyłącznie sobą lecz coś się do niego dołącza; coś nie będącego nim samym tylko jego budowaniem. Minimalnie, śladowo, prawie niewyczuwalnie i nie cały czas, ale jakaś dodatkowa obecność, jakiś elektrostatyczny duch stwórczy nam towarzyszy. Z kolei Sony MDR-R10 dają pierwszeństwo pięknu. Mniej jest mocy i realistycznej dynamiki – mniej rozmachu i mniejsze (podobnie jak u wszystkich elektrostatów) źródła – za to piękno i poetycką frazę mają niezrównane. To jest muzyka par excellence, tyle że w łagodnej, lirycznej a nie dramatycznej formie. Czar czysty, nieubłagany, zniewalający. Hardcorowy muzyczny narkotyk co spływa na duszę balsamem; ale takim specjalnym, bo jednocześnie przynoszącym ukojenie od wszelkich ułomności i wzbudzającym najwyższy muzyczny zachwyt. Nie da się tego dobrze opisać, to trzeba przeżyć. Natomiast AKG K1000, kiedy już dzięki kablarskiej sztuce firmy Entreq pozbędą się lekkiej suchości, a ostrość zastąpią brzmieniową głębią, dają przystęp do realizmu szczególnie mocny i naturalny. Niczym niezmącony i w żadną stronę się nie skłaniający. Nie są delikatne i niczym nie dają znać, że pracują. Całkowicie znikają jako mechanizm, a także jako słuchawki, pozostawiając słuchacza sam na sam z muzyką. Epatują muzycznym światem wyzbytym z umowności i nie wymagającym żadnego wysiłku stwórczego ze strony jaźni, tylko przeciwnie – się narzucającym.

Kolejna duża zmiana – flagowy przewód Entreqa w miejscu bardzo przeciętnego oryginału.

Kiedy ich wczoraj słuchałem, po raz pierwszy tak mocno do mnie dotarło, że one właśnie tak bardzo same znikają i tak bardzo dzięki temu tworzą muzykę. Zrywają najcieńsze przesłony psujące transparencję i nie są tak naprawdę słuchawkami, z ich odseparowaniem uszu od otoczenia. Wraz z tym wrzucając słuchacza w dosłowną rzeczywistość muzyczną, nie mającą nic ze sztuczności. Śladu w tym nie ma odrealnienia; czegoś do uczepienia jako dowodu nieautentyczności. Względem innych o tyle mają łatwiej – co jest ich największą zaletą i tą właśnie wyjątkowością, o której wspominałem – że nie przylegają do uszu, tak więc są to jedyne tak naprawdę słuchawki otwarte. Dzięki temu także jedyne binauralne, co w folderze reklamowym bardzo podkreślano. Oto druga obok samej trafności tonacyjnej i potęgi dźwięku nad wszystkimi przewaga, składająca się na całościowy realizm. Prawe ucho słyszy lewy przetwornik a lewe prawy. To się w odbiorze mocno zaznacza, zaznacza naturalizmem. Na tle porównań z K812 odciskało się wyjątkowo mocnym piętnem, signum wyraźnej wyższości. W sumie największa na tym właśnie polegała różnica. K812 w porównaniu były przytłumione, zamknięte, rozbite na prawą i lewą stronę. Ich dźwięk stwarzał własną przestrzeń; przestrzeń stłoczoną w komorze rezonansowej, sztuczną, ograniczoną. A K1000 grały swobodnie, otwarcie, na cały pokój. Po prostu jak głośniki – i to takie z najlepszych. Spektakl całościowy a rozmach jak na słuchawki niezrównany. (Z pozostałych jedynie także podpinane do końcówek mocy HiFiMAN HE-6 czy Abyss 1266 grają równie potężnie, ale nie posiadają podobnej otwartości.) Czy w takim razie absolutna perfekcja? Nie, bez przesady.

Głośniki Avantgarde Duo Grosso, które akurat obok stały i też służyły do porównań, potrafią na przykład lepiej pokazywać oklaski. Bardziej widać dłonie klaszczących, dźwięk jest jeszcze bardziej plastyczny. Na tych samych oczywiście nagraniach, bo tylko wówczas porównywanie ma sens. Różnica w sumie minimalna, ale na korzyść głośników. Potrafią też bardziej perfekcyjnie łączyć różne dźwięki w tym ciągle przywoływanym stepowaniu na koncercie Pepe Romero, chociaż tutaj wskazanie nie jest już jednoznaczne. K1000 dają nieznacznie więcej składników sopranowych, a Duo Grosso bardziej angażują przestrzeń, choć w jednym i drugim przypadku obecność stepującego staje się nieodwołalna i całkowicie oczywista. Nie tylko go widzimy – on jest. Nie można sprawić, by jego bytność została w jakikolwiek sposób podważona poprzez niedoskonałość wizji. To sen na jawie, perfekcja wizualizacji. Mieszanki dźwięków u K1000 i Duo Grosso są nieco inne, ale obie działają identycznie. Jesteś tam.

Ten z kolei przysposobiony został do współpracy z terminalami głośnikowymi.

Przy okazji refleksja o kablach. Pomiędzy przedwzmacniacz Twin-Head a końcówkę Crofta miałem wpięty doskonały interkonekt Sulka, a między odtwarzaczem a przedwzmacniaczem kosztowałem Tary Air1 i Acoustic Zen Absolute Cooper. Porównanie wypadło zdecydowanie na korzyść tego drugiego, zwłaszcza pod względem plastyki dźwięku i nasycenia barwą, a także realizmu i głębi. O ile z Tarą w torze u K1000 oklaski kreowane przez Duo Grosso (posiłkujące się wyłącznie Sulkiem) miały porównawczo zdecydowanie lepszą wizualizację, o tyle na Absolute Cooper były już niemal identyczne. W związku z tym Tara szybko odpadła i pozostało duo Acoustic Zen-Sulek Audio; kabli o dość podobnej charakterystyce, bardzo dobrze do K1000 pasujących. Z kolei K812 z Twin-Head korzystały wyłącznie z Acoustc Zen Absolute Cooper, który też do nich bardzo dobrze pasował. A ponieważ miało być przede wszystkim o porównywaniu z nimi, to teraz o tym.